Jack Russell Terriërs hebben het niet gemakkelijk gehad. In Engeland (land van oorsprong) werden ze aanzien als de assepoesters onder de terriërs. Hun oorsprong loopt volledig samen met het ontstaan van de Parson Russell Terriër. Door de aparte evolutie van de twee types erkende het FCI in 1999 de jack russell als apart ras. Groot-Brittannië bleef zich echter lang vasthouden aan één enkel ras. Daar spraken ze van de "over 12 inches" en de "under 12 inches".  Ondertussen is de JRT als een ras op zich erkent.  

 
In het vijftiende eeuwse The Boke of St. Albans noemt de schrijfster, Dame Juliana Berners, in het hoofdstuk over de Engelse hondenrassen, de 'teroures', de aardhonden. Het is niet de oudste vermelding van deze groep jachthonden, maar wel één van de eerste op Engelse bodem. Ook in het befaamde boek van Dr. Johannes Caius, De Canibus Britannicis (1570), worden deze aardhonden - nu als 'terrores' - genoemd. Meer dan een eeuw later, in 1686, beschrijft Blome in Gentleman's Recreations onder andere de jacht met terriermeutes. Weer een eeuw later verschijnt er een meer precieze beschrijving in Field Sports. Daarin staat: Er zijn twee verschillende terrier-soorten. De éne soort is ruwharig, kortbenig en heeft een lange rug. Hij is zeer krachtig en meestal zwart of geel gemengd met wit. De andere soort is gladharig.

John of Jack Russell (1795-1883) zoals hij genoemd werd, is de grondlegger van het Jack Russell ras geweest. Hij werd op 12 december 1795 geboren in Darthmouth, South Devon. In 1814 werd hij toegelaten tot Exeter College in Oxford, waar hij als student in 1819 zijn eerste hond van een melkman kocht. Deze teef, Trump, zou later de stammoeder van de werkende foxterriërs die John Russell kweekte. Deze foxterriërs waren zo uniek dat ze na de dood van de dominee als snel zijn naam kregen. Dominee E.W.I. Davies beschreef Trump ooit als volgt: “In de eerste plaats is de kleur wit met een donkere vlek over beide ogen en oren en een klein vlekje, niet groter dan een pennystuk, bij de staartaanzet. De vacht die dik, aangesloten en ruwharig is en erop berekend het lijf te beschermen tegen koude en slechte weersomstandigheden, lijkt geheel niet op de lange, ruwe vacht van bijv. een Schotse terriër. De poten zijn kaarsrecht met perfecte voeten. Het geheel heeft een groot uithoudingsvermogen aan, terwijl de afmetingen en hoogte vergeleken kunnen worden met die van een volwassen vos.

Opvallend is dat deze teef vandaag de dag bijna perfect aan de rasstandaard zou voldoen! De dominee fokte tijdens zijn leven veel van deze op Trump lijkende terriërs, die moesten voldoen aan de specifieke werkeisen die hij stelde. Een andere foxterriër die uitblonk in werken was Old Jock. Onnodig te zeggen dat hij ook deel uitmaakte van het fokprogramma van de dominee. 

De kleine, kortbenige jack russell werd al snel populair bij het grote publiek en hij dook meer en meer op in jagerskringen. Het was echter een rasloze hond (niet als ras erkend in het moederland, en ook niet daarbuiten), en daarom werd er zelfs door redelijk moderne fokkers weinig rekening gehouden met uniformiteit of andere uiterlijke kenmerken. Gevolg was dat alle kleine overwegend witte werkende terriërtjes de naam jack russell meekregen. Vaak waren ze redelijk breed vooraan, hadden ze een zwaar lichaam met kromme voorpoten en een hoofd dat wat leek op dat van een foxterriër. Begin jaren tachtig gingen ze dan gebruik maken van enkele (geselecteerd) parson russell terriërs om de fronten te verbeteren. Resultaat was natuurlijk dat de terriërs soms een stukje groter werden.

Gelukkig waren er nog de Australiërs (land van ontwikkeling) die de kleine werkhondjes uit Engeland verbeterden en verder ontwikkelden. De vaak mindere voorhand werd geoptimaliseerd, er werd gelet op toplijn, rechte benen, enz. Hierdoor ontstond een redelijke stabiele kleine jack russell terriër. De Australiërs schreven dan ook de eerste rasstandaard voor dit nieuwe ras. De kleine vossen-, ratten-, en muizenvanger van weleer kreeg zo officiële erkenning door de moderne kynologie. In 1992 probeerde Australië het ras te laten erkennen door het FCI. Dit werd echter geweigerd, omdat men van menig was dat er geen duidelijk type aanwezig was en de verschillen tussen de jack russells wereldwijd veel te groot waren. Enkel de Australiërs zelf hadden inmiddels een eenduidig type. In 1997 probeerde Australië dan opnieuw het ras erkend te krijgen, ditmaal gesteund door een aantal andere landen waaronder Nederland, en uiteindelijk kwam de erkenning er dan op 1 januari 2001.